Еднаш во неговата смирена ќелија го посети еден турчин. Како што рече, го испратил неговиот газда, кој беше кадија (судија), за да го покани во неговиот дом.

                Отец Василиј[1] некако се вознемири. Не беше навикнат на покани за посети од љубезност, и неговиот ум отиде во некое можно „зло“, во едно ново, можеби, искушение. Но, се помоли на Бога и отиде со турскиот службеник.

Кога стигнаа в о гостоприемната соба на судијата, самиот тој  го прими со голема срдечност. Седнаа и судијата почна со дискусија: Прочитај повеќе →